Πωλείται το σπίτι του Καζαντζάκη

Το σπίτι-σύμβολο όπου ο κορυφαίος Έλληνας συγγραφέας και στοχαστής, ο Νίκος Καζαντζάκης εμπνεύστηκε ορισμένα από τα μεγαλύτερα έργα του όπως τα «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται», «Αλέξης Ζορμπάς» και «Ο Καπετάν Μιχάλης», βγαίνει στο σφυρί.

Πρόκειται για ένα οίκημα στη Γαλλική Ριβιέρα στο οποίο ο Νίκος Καζαντζάκης κατέφευγε συχνά προκειμένου να «αδειάσει» τις σκέψεις του, να ανασυνταχθεί και να εμπνευστεί από την αρχή…

Το κτίσμα βρίσκεται στη γαλλική πόλη Αντίμπ, είχε πωληθεί στο παρελθόν από τη σύζυγο του συγγραφέα, Ελένη, στον παροντικό ιδιοκτήτη του, ο οποίος με τη σειρά του έβαλε πωλητήριο.

Σε δηλώσεις της, η αντιδήμαρχος Πολιτισμού, Αριστέα Πλεύρη τόνισε:

«Από τη στιγμή που το μάθαμε προσπαθούμε να το ψάξουμε περισσότερο και θα κάνουμε μια προσπάθεια αρχικά απευθυνόμενοι στο Υπουργείο Πολιτισμού και στη συνέχεια να κινητοποιήσουμε τους απανταχού φίλους του μεγάλου κρητικού συγγραφέα. Ξέρουμε πως είναι δύσκολο, σε μια εποχή που προφανώς δεν υπάρχουν χρήματα να αγοραστεί από το δήμο Ηρακλείου το σπίτι στην Αντίμπ».

»Ωστόσο οφείλουμε απέναντι στην ιστορία μας και στην συμβολική και συναισθηματική σχέση που μας συνδέει με το συγκεκριμένο σπίτι, να προσπαθήσουμε να ευαισθητοποιήσουμε όσον το δυνατόν περισσότερους, μήπως και κάποιοι στην πορεία κινητοποιηθούν και βγουν μπροστά ώστε το σπίτι να περάσει σε ελληνικά χέρια, πρόσθεσε, μιλώντας στο cretalive.gr.

Προς το παρόν παραμένει άγνωστο το «τίμημα» για την εξαγορά του οικήματος.

Το οίκημα

Το σπίτι βρίσκεται εντός της παλαιάς πόλης της Αντίμπ, η οποία περικλείεται από τείχη. Σε αυτό έζησε από το 1948 και για αρκετά χρόνια ο ίδιος ο συγγραφέας και η σύζυγός του, Ελένη.

Ακολούθησε μία ιδιαίτερα παραγωγική περίοδος εκεί, κατά την οποία ολοκλήρωσε το μεγαλύτερο μέρος του πεζογραφικού του έργου.

Η ίδια η σύζυγός του, Ελένη Καζαντζάκη, αναφερόταν εκτενώς στο σπίτι αυτό, το «κουκούλι», στον «Ασυμβίβαστο»:

Αφήσαμε ένα καταπράσινο ακρωτήρι, ένα μεγάλο κήπο, μια ευρύχωρη βίλα για να χωθούμε σ' ένα μικροσκοπικό ψαράδικο σπιτάκι. Τα μπαλκόνια μας, σκεπασμένα από μια κληματαριά, μπροστά μας τα παλιά τείχη κι η θάλασσα, στα πόδια μας μια στρογγυλή μικροσκοπική πλατεία, σαν κι αυτές που ζωγράφιζε ο Ουτριλό.

Το πρώτο βράδυ, όταν τραβήξαμε τις κουρτίνες κι ανάψαμε τη λάμπα, νομίσαμε πως νειρευόμαστε.

—Είστε ευχαριστημένος; Θα μπορέσετε να δουλέψετε εδώ μέσα;

—Το ελπίζω. Τούτο δεν είναι σπίτι, είναι ζεστό ρούχο, που θα μας ζεσταίνει το χειμώνα, αποκρίθηκε ο Νίκος, που ρέμβαζε μες στους καπνούς της πίπας του.

Στο μεταξύ είχαν έρθει και τα βιβλία από την Αίγινα. Βιβλία και χειρόγραφα. Και με περίσσια βιάση να τα ταχτοποιεί και να σκίζει, να σκίζει και να πετάει ένα σωρό γραμμένες σελίδες. Κρτς! κρτς! κρτς!

—Έχετε άραγε δίκιο να ξεσκίζετε τόσα γραφτά;

—Ίσως... ποιός ξέρει;

Κι ολόκληρα καλάθια να τα πετάμε στα σκουπίδια.

Οι κάτοικοι και οι αρχές της μικρής παραθαλάσσιας πόλης, ως ελάχιστη ένδειξη θαυμασμού προς το πρόσωπο του κορυφαίου στοχαστή ονόμασαν μία πλατεία της περιοχής «Νίκος Καζαντζάκης» .

Πολύ κοντά στο σπίτι του, στην οδό Rue du Bas Castelet, υπάρχει ένα πανέμορφο καταπράσινο σοκάκι με ένα παγκάκι, πάνω από το οποίο είναι αναρτημένη μια μαρμάρινη πλακέτα προς τιμήν του.